Wie heeft Jessica Rabbit geframed? 🔍

In een wereld waar inkt en pixels samenleven,
liep Jessica door de straten alsof de zwaartekracht haar vergeten was.

 Iedereen keek. 

Niet omdat ze iets gedaan had,
maar omdat ze eruitzag alsof ze iets kon doen.

Daar begon het al.

Men fluisterde vóór er feiten waren.
Men oordeelde vóór er woorden waren.
Men veroordeelde vóór er context was.

De bias zat niet in Jessica.
De bias zat in het frame waarin men haar plaatste.

🐇 Roger, zuiver, naïef, onschuldig, kon het niet begrijpen.

Hoe kan een beeld sterker zijn dan bewijs?

Maar dat is hoe overtuiging werkt.

Als een beeld een verhaal voedt,
wordt dat beeld een waarheid in het hoofd van degene die kijkt. 👀

Niet omdat het klopt,
maar omdat het goed voelt om te geloven dat het klopt.

Jessica probeerde het te ontkrachten met woorden.

Ze zei zelfs: 

"ik ben niet slecht,
ik ben alleen maar zo getekend door de tekenaar."

De projectie bepaalt wat men ziet, en het filter negeert wat de feitelijke waarneming eigenlijk laat zien.

In zijn overtuiging past haar stem het best bij dit beeld van hem,
maar dat is ze niet.

Eigenlijk was ze gewoon  Kathleen Turner.

Jessica is dus de projectie

 ~ datgene wat je ziet ~ 

maar niet de bron van wat als "slecht" wordt beschouwd.

Voor dat oordeel moet je niet naar haar kijken,

maar naar de bron van de projectie. 

Richard Williams gaf haar animatie.
Robert Zemeckis gaf haar filmische context.
Maar Gary K. Wolf gaf haar bestaansrecht, hij schreef de wereld waarin ze werd geboren. 

 en doordat zij elkaars beeld bevestigden,
werd hun gedeelde visie een groepsbias.

Hun frame werd sterker dan wie ze werkelijk was.

Maar...

Het maakte niet uit hoe eerlijk ze sprak vanuit eigen feitelijke waarneming,
men hoorde alleen wat al bevestigd voelde. 

Lief zijn hielp niet.
Bewijs tonen hielp niet.

Nuance brak niets open.

Want wanneer een frame eenmaal staat,
zoekt men alleen nog details die dat frame bevestigen.

Het collectieve oordeel wordt vanzelf waarheid.

Deze fabel herinnert ons eraan dat soms niet de dader schuldig is,
maar het frame zelf,

het beeld dat wordt vastgezet vóórdat er wordt gekeken.

Wanneer overtuiging vorm geeft aan interpretatie,
kan zelfs onschuld verdacht aanvoelen.

Dat ís bias in actie.

Niet wie je bent,
maar hoe men je projecteert.

En dan blijft er nog één vraag open…

Was het wel de tekenaar?

Of… 

was híj óók slechts iemand die een opdracht volgde?
Een richting die ergens anders vandaan kwam? 

Wie zal het zeggen…

🔍 Ik volg gewoon het konijntje. 🐇